Գալիք տարվա գլխավոր ֆինանսատնտեսական փաստաթուղթը՝ պետբյուջեի նախագիծը, օրենսդիրը, ամենայն հավանականությամբ, կհաստատի առանց լուրջ փոփոխությունների: Իհարկե, ցանկալի կլիներ, որ նախագիծը նախատեսեր կենսաթոշակների ու աշխատավարձերի շոշափելի բարձրացում, սոցիալական և կրթական ոլորտներում ֆինանսավորման ավելացում, սակայն, ինչպես վերջին տարիներին, այնպես էլ գալիք տարում դա կմնա վարդագույն երազանք:
Եվ այսպես, սոցիալական, կրթական ոլորտներում ծախսերի կրճատում է նախատեսվում, ինչը, թերևս, կանխատեսելի էր: Դժվար է ծախսերի ավելացում ակնկալել նշված և այլ ոլորտներում, երբ տնտեսությունը «համառորեն» չի զարգանում: Իհարկե, կարելի էր պետբյուջեի շռայլ նախագիծ ներկայացնել, սակայն արդյո՞ք դա խնդրի լուծում կլիներ, չէ՞ որ ներկայացվածի տակից պետք է կարողանալ դուրս գալ: Այս առումով, 2018-ի պետբյուջեի նախագիծը կարելի է իրատեսական համարել:
Եթե հաշվի առնենք, որ հիմնական շեշտը դրված է կապիտալ ծախսերի վրա, կարելի է ենթադրել, որ կառավարությունը փորձում է 2019-ի սոցիալական ծախսերի ավելացման համար նախադրյալներ ստեղծել 2018-ին: Բնական է, որ ծախսերի ավելացման երաշխիքը փողն է, իսկ փողը, այն էլ «երկար» փողերը, կարող են առաջանալ միայն տնտեսության ակտիվացման պայմաններում: Իր հերթին, առանց ներդրումների տնտեսությունն օդից չի կարող «սնվել»: Կապիտալ ծախսերի ավելացումն ինքնին ներդրումների հոսք է պահանջում թե՛ շինարարության, թե՛ արտադրության ոլորտներում, ուստի կարելի է ասել, որ եկող տարվա ֆինանսատնտեսական գլխավոր փաստաթղթի գաղափարախոսությունը ճիշտ է ընտրված: Շատ կարևոր է նաև, որ սպասվող միջոցները նպատակային օգտագործվեն: Ի վերջո, կապիտալ ծախսերի ավելացման նպատակը լրացուցիչ միջոցների ստեղծումն է, այսինքն, փողը փող պետք է բերի: Այդ դեպքում կապիտալ ծախսերի ավելացումն արդարացված կլինի և լավ նախադրյալ կստեղծի 2019-ի համար:
Ժասմեն ՎԻԼՅԱՆ